وقتایی که خیلی از زندگی کردن پشیمونم هیچ کس جز خودم نمیفهمه.

بیشتر از همیشه و یواشکی قهوه میخورم. درس نمیخونم دانشگاه نمیرم در حدی که استادا تا دم انداختن پیش میرن. همه فکر میکنن تنبلم. خودمو الکی به خواب میزنم در حالیکه اصلا نمیخوابم. هرکاری که میدونم بده انجام میدم . اینا تا جایی پیش میرن که تبدیلم میکنن به یه آدم افسرده و عصبی. عموما کسی از این دوره قبلی خبر نداره برای همینم وقتی یهویی عصبی و افسرده میشم کم کم ادمای اطرافم ازم دور میشن گاها دوستیام بهم میخوره ، اگر خیلی طرف برام مهم باشه سعی میکنم برگردونمش اما اصولا برنمیگردن و تنها میمونم. ذاتا کیه که یه همچین فاطمه ای رو بتونه تحمل کنه هان؟! اگرم طرف خیلی برام مهم نباشه رهاش میکنم به امون خدا. 

تا جایی که کم کم حال خودمم از خودم بهم میخوره اعصابم ضعیف میشه و همیشه آخر اینا به بیماری جسمی ختم میشه. معده درد ، قلب درد، سردردای چند روزه....

اگر بپرسین الان تو کدوم مرحله ای باید بگم هنوز تو مرحله اولم و حس میکنم چیزی نمونده تا وارد مرحله دوم بشم.

اون روز که حالم خیلی بد بود با یه چیز تیز توتا خراش سطحی اما بزرگ رو دستم انداختم.

خودم متوجه نشدم نشدم چون اصن تو حال خودم نبودم.

امروز که به خراشا نگاه میکردم با خودم فکر میکردم که نمیخوام اون حال بدی که خودت متوجه خودت نیستی و برای هیچ کس نمیخوام . حتی برای خودمم.

شاید تازه دارم میفهمم وقتی یه چیزی قلبم و به درد میاره تازه چطوری میشم. یا شایدم میدونستم و تاحالا دقت نکرده بودم

حالا اما وقت مقدسیه برای من توی این زمانی که به مقدس بودنش اعتقاد دارم آرزو کردم از صمیم قلبم که خوب باشن واقعا خوب باشن همه عزیزام. که غم نداشته باشن که قلبشون فشرده نشه.

هذا من فضل ربی