وقتاییی که خیلی تلاش میکنی برای خوب بودن ، خوب بودن برای دیگران یهویی اونقدر از خودت غافل میشی که میبینی روزهاست بیمار افتادی روی تخت و هیچ کس عین خالشم نبوده آخر سرم همونی که تلاش کردی خوب باشی باهاش رفت مسافرت تو موندی و بدن دردای بعد از یه شب تا صبح بالا آوردنت.

بعد اونوقته که صبح از خواب بیدار میشی چشمای بی جونتو میبینی و حرفایی که بهت زده تو سرت دوره میشه لبای بی رنگتو میبینی و یهویی چشمات پر از اشک میشن ...از ناتوانیت اشک میریزی و تو حال خودت میری گوشه اتاق دفترتو باز میکنی برای خودت مینویسی تا بلکه خودت خودتو آروم کنی .