شفیعی کدکنی

آدم ها هیچ وقت نمیتونن خود واقعیشونو توی دنیای مجازی نشون بدن. برای همینم هست که همیشه توی ارتباطام‌اصرار دادم چشم‌تو چشم‌یا حداقل تلفنی این ارتباط برقرار بشه.

فکرش رو بکنین پشت این همه کلمه که اگر احساس پشتشون نباشه بی معنی ترینن کی توسنته دوستی یا رابطه از هر نوعی رو محکم پیش ببره؟!

شاید برای همینم هست که دوستیا توی دنیای امروز کمرنگ شده.

دیشب توی دفترم رفتم به خاطرات فرودین امسال چیزایی که مثلا از چیزای خوبی که گفته بود بهم و ذاتا فقط از اون برمی اومد گفتن این چیزا یا مثلا این شعر" دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم 

وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم"

با تمام این حرفا و با وجود اینکه آدم ترسویی هستم توی ارتباط برقرار کردن حتی در حد کم با انسان های مجازی اما دیشب سعی کردم این کار و انجام بدم ( در حد خیلی کم) با اینکه هنوزم ته دلم قرص نمیشد و نبود و نخواهد شد اما حس بدی نداشتم. نمیدونم این از صداقت طرف مقابلمه یا از سادگی منه. 

اما کماکان آدم ترسویی هستم توی هرگونه ارتباط مجازی.